Post autor: Fav » 04 lut 2018, 21:59
I. Postać
1. Imię: Favreel
2. Płeć: Samiec
3. Wiek: 10 m-cy
4. Opis wyglądu: Nieprzeciętny wilk, o przeciętnym wyglądzie.
Na czubku pyska, gdzie mieści się lśniący, wiecznie wilgotny nos, futro jest nieco szarawe, tak jak i na końcach długich, umięśnionych łap samca, co wygląda dość nienaturalnie przy kremowej sierści okalającej resztę ciała. Owa sierść zaś jest tak gęsta, że zdaje się nieznacznie pogrubiać Favreela, mimo to samczyk wciąż zachowuje idealne proporcje, ba, można by nawet rzec, że jego wygląd bardziej wskazuje na dorosłego basiora, a nie prawie rocznego szczeniaka. Szeroki, nienaganny uśmiech prezentujący białe kiełki z pyska praktycznie nie znika, a wtóruje mu puszysta, długa kita, co to powietrze przecina niemalże bez przerwy prezentując tym pozytywne nastawienie do świata właściciela. Błyszczące, szerokie czekoladowe ślepia, skrywane pod firaną długich, czarnych rzęs nadpobudliwie starają się zobaczyć jak najszybciej jak najwięcej. Podobnie jest ze szpiczastymi uszami, które nie pozwalają umknąć nawet najcichszemu szelestowi. Uroczy Fav mimo tak wdzięcznej i męskiej postury jest bardzo delikatny, dlatego wielu nie traktuje go poważnie i nie uważa za godnego przeciwnika i jest to fakt, bo jedyne do czego Żmija się nadaje to ucieczka.
5. Charakter: Ideał ideałów.
Jeśli szukasz przyjaciela/ kompana/ ukochanego co gotów będzie w ogień za Tobą skoczyć, co każdego dnia będzie witał Cię miłym słowem i dawał siłę gdy będziesz chciał się poddać to trafiłeś idealnie. Favreel jest samcem niesamowicie przyjaznym, wrażliwym, z wielkim sercem wystawionym na łapce, coś takiego jak „złość, agresja, nienawiść” dla niego nie istnieją, on jest wilkiem wiecznie uśmiechniętym, szczęśliwym, szukającym przyjaciół, czerpiącym radość z małych rzeczy. Czuły pacyfista, który jest lekarstwem na wszelkie zło tego świata. Dodatkowo… Wspaniały aktor, oszust, kłamca i manipulator. Dwulicowy obłudnik, który wie kogo zagrać byś go pokochał całym sercem. W czasie wyznawania Ci miłości, w duchu będę jak mantrę powtarzał żebyś w końcu zdechł. Jest na tyle dobrym kombinatorem, że nie da Ci po sobie poznać swojej niechęci, będzie grał Twojego najlepszego przyjaciela dopóki mu się nie znudzi i nie wymyśli jakiejś ckliwej historyjki żeby się z Tobą rozstać, rzecz jasna, w przyjaźni. Choć nastawiony z nienawiścią do całego świata, maniakalnie szuka towarzystwa, gdy je znajdzie budzi ono w nim jeszcze większą niechęć do otoczenia i tak w kółko. Fav zawsze trzyma to w sobie, gra kogoś kim nie jest i nie rezygnuje z tego ani na moment, nawet gdy jest sam, w końcu w każdej chwili ktoś może patrzeć.
6. Historia: Początek.
Nie mieli ani swojego terenu, ani hierarchii, swoich imion też nie znali. Był to zbiór wygnańców, sadystów, chętnych do oddawania swego ciała za trochę żarcia samic, po prostu margines. Całe dnie przelatywały im na jedzeniu padliny i spaniu, czego chcieć więcej? To, że trzymali się razem wynikało z potrzeby towarzystwa i nie chodziło o rozmowy, bo niektórzy po dziś dzień nie zamienili ze sobą ani słowa, chodziło tylko o samo „bycie”, czucie się choć trochę potrzebnym. Żyła tam i Verko, samica o czekoladowych oczach, wychudzona, wulgarna i chętna do oddawania się byle komu za byle ochłap. Na początku robiła to bo musiała, chciała przeżyć, teraz była to dla niej rutyna, a zarazem świetna zabawa. Towarzysze jej niedoli zawsze mówili, że wadera żyje miłością.. Miłość ją karmi, zabawia, pociesza. Czarnofutra nie bała się tego co przyniesie jej jutro, mimo iż była łysiejąca, wychudzona, a każda niechciana ciąża kończyła się poronieniem ona i tak nie zmieniała swojego postępowania. Wszystko to jednak trwało do pewnego momentu. Kolejny klient, kolejna nocna przygoda i nieoczekiwany ciężar, niezwykle uparty ciężar, który zamiast jak reszta zniknąć z życia Verko uparcie walczył o swoje odbierając samicy wszelkie przyjemności.
Matczyna miłość.
Noc rozwiązania była dla wadery bardzo trudna. Utrata przytomności, krew, krzyk i sen, tylko tyle zdołała zapamiętać.. Gdy rano się obudziła u jej boku leżało niewielkie stworzenie, ku jej zaskoczeniu żyło i co gorsza wywołało w niej refleksje, które obróciły życie samicy do góry łapami. Z ladacznicy, stała się dumną matką, dbała o zdrowie malca, o to by był ciągle najedzony i szczęśliwy. Sielanka jednak trwała dopóki szczenię potrzebowało jej mleka i ciepła, gdy samczyk podrósł na tyle by bardziej interesować się otoczeniem jak matką ta znowu postanowiła wrócić do starego trybu życia. Malec niejednokrotnie siedział w wejściu do nory i oglądał swoją rodzicielkę w bardzo przykrych okolicznościach, na początku jeszcze go wyganiała z czasem zaczęła się zachowywać jakby nie istniał, była głucha na jego płacz i prośby, tak samo było z innymi wilkami, dla wszystkich młody był synem łatwej wadery, czemu mieli się nim przejmować? Był zerem, dlatego też tak na niego zwykli mówić, czasem jednak dla żartu okazywali mu zainteresowanie, uczyli głupot, przemocy i zabijania, pokazywali mu świat jako bezkresne gówno, jako miejsce gdzie nic na niego nie czeka dzieciak więc nie próbował uciekać tylko dalej tkwił w tym bagnie.
Nowa droga.
Na rozświetlonym słońcem niebie zaczynały zbierać się burzowe chmury, wilki nie czekając dłużej poukrywały się w norach by przespać nieciekawą pogodę. Tylko Zero błąkał się w te i z powrotem szukając schronienia i choć z Verko nie chciał mieć nic wspólnego postanowił zaryzykować i schronić się u jej boku. Jednak na widok samczyka proszącego o pomoc samica wpadła w szał, nie myśląc długo zatopiła kły w jego ciałku zadając mu poważne rany. O ile sam uraz nie bolał go, tak świadomość, że zrobiła mu to własna matka była nie do zniesienia, młody wybiegł z nory i najszybciej jak tylko umiał zaczął uciekać, biegł co sił w łapkach i nie rozumiał co mu bardziej utrudnia widoczność czy łzy, czy ulewa. Bieg przerwał mu ból po którym nastąpiła ciemność.
Żmija.
Po przebudzeniu nad Zerem stało trzech samców, a rany które doznał w lesie i które zadała mu Verko były dokładnie opatrzone. Okazało się bowiem, że młodzik zahaczył łapą o wystający korzeń, przewrócił się i mocno potłukł, na szczęście stało się to na terenie wschodniej watahy, więc zwiadowcy po znalezieniu go od razu postanowili uratować. Obrażenia spowodowane w lesie to jedno, ale ślady kłów? To interesowało obce wilki najbardziej, Zero jednak wiedział, że jeśli powie im prawdę to skończy jak wcześniej obrażany i poniżany dlatego też nie zastanawiał się tylko zaczął opowiadać swoje bajki.. Był w nich ukochanym synkiem, miał rodzeństwo, miał dom, był szczęśliwy, pech jednak chciał, że podczas wspólnego rodzinnego spaceru zostali zaatakowani i biedak musiał się oddzielić od rodziny by przeżyć. Choć historia była bardzo naciągana wilki uwierzyły w to, bowiem czemu taki malec miałby ich oszukiwać? Wiadomość o nowym członku stada i jego przeżyciach rozniosła się bardzo szybko, młody choć był dla wszystkich obcy to lubili go, chętnie spędzali z nim czas i rozmawiali. Zero uradowany sytuacją się zapomniał i podczas rozmowy z jednym z nowych przyjaciół napomniał o swoim prawdziwym, starym życiu na początku nie odczuwał skutków tego błędu, ale coraz częściej inni zaczynali szeptać, krzywo patrzeć, a nawet zyskał kolejny przydomek, dla wilków wschodniej watahy był Żmiją, kłamliwym oszustem, który wykorzystał ich dobroć by się dobrze ustawić. Im gorzej samczyk był traktowany, tym częściej myślał o ucieczce, tak też w końcu się stało, przybierając nowe imię pewnej nocy opuścił watahę. Teraz wiedział jak się musiał zachowywać, kogo musiał udawać i że swojej maski zdejmować nie powinien. To wtedy prawdziwa nienawiść zawładnęła jego sercem, to wtedy zrozumiał, że dopóki będzie sobą będą nim gardzić, a skoro nie potrafią go zaakceptować takim jakim jest będzie grał cudownego wilka, aż po grób, ale w duszy będzie Was wszystkich za to nienawidził.
Wspaniały aktor.
Tego dnia kończył 8 miesięcy, wszystko mijało tak szybko, że nim się spostrzegł ostatni raz Verko widział 3 miesiące temu, od czasu opuszczenia „wschodniaków” napotkał kilka innym watah, ale były to kilkudniowe pobyty, co by się tylko podszkolić w aktorzeniu. Teraz jednak planował zatrzymać się gdzieś na dłużej, dlatego od kilku dni dzielnie szedł za zapachem jakiegoś stada, dzieliło go od nich coraz mniej i z każdą chwilą miał w łebku coraz więcej pomysłów na nowe historie. Jeszcze tego samego wieczoru dotarł do małej grupy wilków, oczywiście przyjęła ona samca z otwartymi ramionami, już na starcie opowiedział o byciu synem pary alfa, o walce, o porwaniu i straconym rodzeństwie, psowate były wpatrzone w Żmiję jak w obraz, byli oni na tyle łatwowierni, że traktowali młodego niczym Boga, był dla nich objawieniem ideału.. Kulturalny, inteligentny, miły, wrażliwy, ale niestety źle potraktowany przez życie. Członkowie stada byli bardzo prości i nieco opóźnieni, to też szybko Beżowy został mianowany „następcą alfy” imieniem Favreel, ba, nawet już mieli dla niego żonę, a i jedzenie pod nos dostawał, dbali o niego bardziej jak o siebie. Z początku było to dla młodzika miła odmiana, w końcu początków swojego życia dobrze nie wspominał, z czasem zrobiło się to bardzo męczące, w dodatku nie chciał spędzić reszty życia w towarzystwie takich imbecyli. Zasłaniając się rodzeństwem i potrzebą ich odnalezienia opuścił sforę, na pożegnanie jednak otrzymał towarzysza podróży, rówieśnika nieziemsko gadatliwego, którego Fav już drugiego dnia podróży otruł, w końcu zepsułby mu kolejne przedstawienie.
Nowa scena.
Jeśli szukasz przyjaciela/ kompana/ ukochanego co gotów będzie w ogień za Tobą skoczyć, co każdego dnia będzie… Ble, ble, ble, to już znamy. Favreel z głową pełną nowych, lepszych historii nadchodzi, chętnie zostanie Twoim niezastąpionym towarzyszem, chętnie zagra nowy spektakl na scenie zwanej Konkordią, chętnie zdobędzie serca wszystkich widzów by potem znudzony zapomnieć o ich istnieniu. Gotowi poznać kilka jego kłamstw?
II. Gracz
1. Skąd dowiedziałeś/łaś się o forum? Nie pamiętam
2. Czy to Twoja pierwsza postać na tego typu forum? Nie.
3. Dlaczego chcesz do Nas dołączyć? Bo aktualnie nie ma żadnego, ciekawego, wilczego forum.
[b]I. Postać[/b]
1. [b]Imię:[/b] Favreel
2. [b]Płeć:[/b] Samiec
3. [b]Wiek:[/b] 10 m-cy
4. [b]Opis wyglądu:[/b] Nieprzeciętny wilk, o przeciętnym wyglądzie.
Na czubku pyska, gdzie mieści się lśniący, wiecznie wilgotny nos, futro jest nieco szarawe, tak jak i na końcach długich, umięśnionych łap samca, co wygląda dość nienaturalnie przy kremowej sierści okalającej resztę ciała. Owa sierść zaś jest tak gęsta, że zdaje się nieznacznie pogrubiać Favreela, mimo to samczyk wciąż zachowuje idealne proporcje, ba, można by nawet rzec, że jego wygląd bardziej wskazuje na dorosłego basiora, a nie prawie rocznego szczeniaka. Szeroki, nienaganny uśmiech prezentujący białe kiełki z pyska praktycznie nie znika, a wtóruje mu puszysta, długa kita, co to powietrze przecina niemalże bez przerwy prezentując tym pozytywne nastawienie do świata właściciela. Błyszczące, szerokie czekoladowe ślepia, skrywane pod firaną długich, czarnych rzęs nadpobudliwie starają się zobaczyć jak najszybciej jak najwięcej. Podobnie jest ze szpiczastymi uszami, które nie pozwalają umknąć nawet najcichszemu szelestowi. Uroczy Fav mimo tak wdzięcznej i męskiej postury jest bardzo delikatny, dlatego wielu nie traktuje go poważnie i nie uważa za godnego przeciwnika i jest to fakt, bo jedyne do czego Żmija się nadaje to ucieczka.
5. [b]Charakter:[/b] Ideał ideałów.
Jeśli szukasz przyjaciela/ kompana/ ukochanego co gotów będzie w ogień za Tobą skoczyć, co każdego dnia będzie witał Cię miłym słowem i dawał siłę gdy będziesz chciał się poddać to trafiłeś idealnie. Favreel jest samcem niesamowicie przyjaznym, wrażliwym, z wielkim sercem wystawionym na łapce, coś takiego jak „złość, agresja, nienawiść” dla niego nie istnieją, on jest wilkiem wiecznie uśmiechniętym, szczęśliwym, szukającym przyjaciół, czerpiącym radość z małych rzeczy. Czuły pacyfista, który jest lekarstwem na wszelkie zło tego świata. Dodatkowo… Wspaniały aktor, oszust, kłamca i manipulator. Dwulicowy obłudnik, który wie kogo zagrać byś go pokochał całym sercem. W czasie wyznawania Ci miłości, w duchu będę jak mantrę powtarzał żebyś w końcu zdechł. Jest na tyle dobrym kombinatorem, że nie da Ci po sobie poznać swojej niechęci, będzie grał Twojego najlepszego przyjaciela dopóki mu się nie znudzi i nie wymyśli jakiejś ckliwej historyjki żeby się z Tobą rozstać, rzecz jasna, w przyjaźni. Choć nastawiony z nienawiścią do całego świata, maniakalnie szuka towarzystwa, gdy je znajdzie budzi ono w nim jeszcze większą niechęć do otoczenia i tak w kółko. Fav zawsze trzyma to w sobie, gra kogoś kim nie jest i nie rezygnuje z tego ani na moment, nawet gdy jest sam, w końcu w każdej chwili ktoś może patrzeć.
6. [b]Historia:[/b] Początek.
Nie mieli ani swojego terenu, ani hierarchii, swoich imion też nie znali. Był to zbiór wygnańców, sadystów, chętnych do oddawania swego ciała za trochę żarcia samic, po prostu margines. Całe dnie przelatywały im na jedzeniu padliny i spaniu, czego chcieć więcej? To, że trzymali się razem wynikało z potrzeby towarzystwa i nie chodziło o rozmowy, bo niektórzy po dziś dzień nie zamienili ze sobą ani słowa, chodziło tylko o samo „bycie”, czucie się choć trochę potrzebnym. Żyła tam i Verko, samica o czekoladowych oczach, wychudzona, wulgarna i chętna do oddawania się byle komu za byle ochłap. Na początku robiła to bo musiała, chciała przeżyć, teraz była to dla niej rutyna, a zarazem świetna zabawa. Towarzysze jej niedoli zawsze mówili, że wadera żyje miłością.. Miłość ją karmi, zabawia, pociesza. Czarnofutra nie bała się tego co przyniesie jej jutro, mimo iż była łysiejąca, wychudzona, a każda niechciana ciąża kończyła się poronieniem ona i tak nie zmieniała swojego postępowania. Wszystko to jednak trwało do pewnego momentu. Kolejny klient, kolejna nocna przygoda i nieoczekiwany ciężar, niezwykle uparty ciężar, który zamiast jak reszta zniknąć z życia Verko uparcie walczył o swoje odbierając samicy wszelkie przyjemności.
Matczyna miłość.
Noc rozwiązania była dla wadery bardzo trudna. Utrata przytomności, krew, krzyk i sen, tylko tyle zdołała zapamiętać.. Gdy rano się obudziła u jej boku leżało niewielkie stworzenie, ku jej zaskoczeniu żyło i co gorsza wywołało w niej refleksje, które obróciły życie samicy do góry łapami. Z ladacznicy, stała się dumną matką, dbała o zdrowie malca, o to by był ciągle najedzony i szczęśliwy. Sielanka jednak trwała dopóki szczenię potrzebowało jej mleka i ciepła, gdy samczyk podrósł na tyle by bardziej interesować się otoczeniem jak matką ta znowu postanowiła wrócić do starego trybu życia. Malec niejednokrotnie siedział w wejściu do nory i oglądał swoją rodzicielkę w bardzo przykrych okolicznościach, na początku jeszcze go wyganiała z czasem zaczęła się zachowywać jakby nie istniał, była głucha na jego płacz i prośby, tak samo było z innymi wilkami, dla wszystkich młody był synem łatwej wadery, czemu mieli się nim przejmować? Był zerem, dlatego też tak na niego zwykli mówić, czasem jednak dla żartu okazywali mu zainteresowanie, uczyli głupot, przemocy i zabijania, pokazywali mu świat jako bezkresne gówno, jako miejsce gdzie nic na niego nie czeka dzieciak więc nie próbował uciekać tylko dalej tkwił w tym bagnie.
Nowa droga.
Na rozświetlonym słońcem niebie zaczynały zbierać się burzowe chmury, wilki nie czekając dłużej poukrywały się w norach by przespać nieciekawą pogodę. Tylko Zero błąkał się w te i z powrotem szukając schronienia i choć z Verko nie chciał mieć nic wspólnego postanowił zaryzykować i schronić się u jej boku. Jednak na widok samczyka proszącego o pomoc samica wpadła w szał, nie myśląc długo zatopiła kły w jego ciałku zadając mu poważne rany. O ile sam uraz nie bolał go, tak świadomość, że zrobiła mu to własna matka była nie do zniesienia, młody wybiegł z nory i najszybciej jak tylko umiał zaczął uciekać, biegł co sił w łapkach i nie rozumiał co mu bardziej utrudnia widoczność czy łzy, czy ulewa. Bieg przerwał mu ból po którym nastąpiła ciemność.
Żmija.
Po przebudzeniu nad Zerem stało trzech samców, a rany które doznał w lesie i które zadała mu Verko były dokładnie opatrzone. Okazało się bowiem, że młodzik zahaczył łapą o wystający korzeń, przewrócił się i mocno potłukł, na szczęście stało się to na terenie wschodniej watahy, więc zwiadowcy po znalezieniu go od razu postanowili uratować. Obrażenia spowodowane w lesie to jedno, ale ślady kłów? To interesowało obce wilki najbardziej, Zero jednak wiedział, że jeśli powie im prawdę to skończy jak wcześniej obrażany i poniżany dlatego też nie zastanawiał się tylko zaczął opowiadać swoje bajki.. Był w nich ukochanym synkiem, miał rodzeństwo, miał dom, był szczęśliwy, pech jednak chciał, że podczas wspólnego rodzinnego spaceru zostali zaatakowani i biedak musiał się oddzielić od rodziny by przeżyć. Choć historia była bardzo naciągana wilki uwierzyły w to, bowiem czemu taki malec miałby ich oszukiwać? Wiadomość o nowym członku stada i jego przeżyciach rozniosła się bardzo szybko, młody choć był dla wszystkich obcy to lubili go, chętnie spędzali z nim czas i rozmawiali. Zero uradowany sytuacją się zapomniał i podczas rozmowy z jednym z nowych przyjaciół napomniał o swoim prawdziwym, starym życiu na początku nie odczuwał skutków tego błędu, ale coraz częściej inni zaczynali szeptać, krzywo patrzeć, a nawet zyskał kolejny przydomek, dla wilków wschodniej watahy był Żmiją, kłamliwym oszustem, który wykorzystał ich dobroć by się dobrze ustawić. Im gorzej samczyk był traktowany, tym częściej myślał o ucieczce, tak też w końcu się stało, przybierając nowe imię pewnej nocy opuścił watahę. Teraz wiedział jak się musiał zachowywać, kogo musiał udawać i że swojej maski zdejmować nie powinien. To wtedy prawdziwa nienawiść zawładnęła jego sercem, to wtedy zrozumiał, że dopóki będzie sobą będą nim gardzić, a skoro nie potrafią go zaakceptować takim jakim jest będzie grał cudownego wilka, aż po grób, ale w duszy będzie Was wszystkich za to nienawidził.
Wspaniały aktor.
Tego dnia kończył 8 miesięcy, wszystko mijało tak szybko, że nim się spostrzegł ostatni raz Verko widział 3 miesiące temu, od czasu opuszczenia „wschodniaków” napotkał kilka innym watah, ale były to kilkudniowe pobyty, co by się tylko podszkolić w aktorzeniu. Teraz jednak planował zatrzymać się gdzieś na dłużej, dlatego od kilku dni dzielnie szedł za zapachem jakiegoś stada, dzieliło go od nich coraz mniej i z każdą chwilą miał w łebku coraz więcej pomysłów na nowe historie. Jeszcze tego samego wieczoru dotarł do małej grupy wilków, oczywiście przyjęła ona samca z otwartymi ramionami, już na starcie opowiedział o byciu synem pary alfa, o walce, o porwaniu i straconym rodzeństwie, psowate były wpatrzone w Żmiję jak w obraz, byli oni na tyle łatwowierni, że traktowali młodego niczym Boga, był dla nich objawieniem ideału.. Kulturalny, inteligentny, miły, wrażliwy, ale niestety źle potraktowany przez życie. Członkowie stada byli bardzo prości i nieco opóźnieni, to też szybko Beżowy został mianowany „następcą alfy” imieniem Favreel, ba, nawet już mieli dla niego żonę, a i jedzenie pod nos dostawał, dbali o niego bardziej jak o siebie. Z początku było to dla młodzika miła odmiana, w końcu początków swojego życia dobrze nie wspominał, z czasem zrobiło się to bardzo męczące, w dodatku nie chciał spędzić reszty życia w towarzystwie takich imbecyli. Zasłaniając się rodzeństwem i potrzebą ich odnalezienia opuścił sforę, na pożegnanie jednak otrzymał towarzysza podróży, rówieśnika nieziemsko gadatliwego, którego Fav już drugiego dnia podróży otruł, w końcu zepsułby mu kolejne przedstawienie.
Nowa scena.
Jeśli szukasz przyjaciela/ kompana/ ukochanego co gotów będzie w ogień za Tobą skoczyć, co każdego dnia będzie… Ble, ble, ble, to już znamy. Favreel z głową pełną nowych, lepszych historii nadchodzi, chętnie zostanie Twoim niezastąpionym towarzyszem, chętnie zagra nowy spektakl na scenie zwanej Konkordią, chętnie zdobędzie serca wszystkich widzów by potem znudzony zapomnieć o ich istnieniu. Gotowi poznać kilka jego kłamstw?
[b]II. Gracz[/b]
1. [b]Skąd dowiedziałeś/łaś się o forum?[/b] Nie pamiętam
2. [b]Czy to Twoja pierwsza postać na tego typu forum?[/b] Nie.
3. [b]Dlaczego chcesz do Nas dołączyć?[/b] Bo aktualnie nie ma żadnego, ciekawego, wilczego forum.