Post autor: Leotiee » 25 mar 2020, 17:36
I. Postać
1. Imię: Leotie, co z indiańskiego oznacza 'kwiaty preriowe'
2. Płeć: Wadera
3. Wiek: Szczenię
4. Opis wyglądu: Malutka, jasna, puchata kulka. To z pewnością pierwsze co wyłapują oczy. Dopiero po chwili, gdy skupić się na szczegółach, ujrzeć można niewielką główkę z krótką kufą, zakończoną drobnym, brązowym noskiem. Zaraz za nim, gdyby tak tylko spojrzeć na wprost, chowają się olbrzymie brązowe oczy otulone długim wachlarzem ciemnych rzęs, które ozdobione słonecznymi promieniami wydają się mienić delikatnym złotem, ba! nawet wpadają jakoby w odcienie czerwieni. Można by tak w nie patrzeć, może nawet w nieskończoność gdyby chwila potem uwagi nie odwracały nienaturalnie duże uszy. Skąd ta dysproporcja? Przecież to dopiero maluch, tutaj jeszcze wszystko się kształtuje, a co gorsza wzrost rządzi się własnymi prawami. Dalej już nie ma co się doszukiwać, pod płachtą beżowego, gęstego puchu kryje się drobne, jednak szczenięco nieporadne ciałko. Wszystko na swoim miejscu - łapy cztery, ogon na szczęście jeden, pokolorowane gdzieniegdzie przez Matkę Naturę białymi i brązowymi znaczeniami. Mruży niepewnie te swoje oczyska, kręci nosem i otwiera pyszczek w długim ziewnięciu pokazując światu rząd śnieżnobiałych, malutkich i ostrych ząbków, które dopiero będą musiały ustąpić miejsca tym właściwym. Po dwóch mlaśnięciach niepewnie podnosi się na łapki i otrzepuje długie futro z kurzu, dopiero wtedy widać jakie to faktycznie drobne i kruche stworzenie. Nic dziwnego, przecież ma jeszcze czas by wyrosnąć na pełnoprawną wilczycę z krwi i kości.
5. Charakter: Co można powiedzieć o charakterze szczeniaka? Mimo przeszłości, - choć krótkiej - której nie pamięta jest wyjątkowo optymistycznym, energicznym i ciekawym świata maleństwem. We wszystkim widzi życie i kolory, których łapałaby jak najwięcej oczami i zamykała na klucz w główce. Cieszy ją przyroda, cieszą ją rośliny, małe stworzenia i te wielkie również - choć te wydają się być nieco straszniejsze, cieszy ją wiatr, znajduje spokój w ciemnym, rozgwieżdżonym niebie. Chce chodzić, biegać, turlać się wśród wysokich traw i kwiatów, przede wszystkim iść przed siebie i chłonąć wszystko co najlepsze świat mógłby jej zaoferować. Niestety kroczy po cienkiej granicy uczuć i emocji, które nie bardzo rozumie. Nie wie dlaczego zdarza się, że najdą ją smutki, nie rozumie dlaczego w pewnym momencie zostaje w niej jedynie obojętność. Prawdopodobnie wszystko obiega wokół podłoża psychicznego, które w tym szczenięcym rozumku dzięki procesom obronnym wizualizuje sobie jako trzy siebie, jakby podzielone na części, a ona jest tym co je splata. W środku główki zalążek rozwijającego się silnego, upartego charakteru, który chciałby stawiać na swoim. Rozchwianego, z pewnością niegdyś podatnego na impulsy i emocje, które prawdopodobnie niełatwo będzie okiełznać.
6. Historia: Jaka jest jej historia? Niestety sama tego nie wie. Gdyby tylko umiały mówić, pewnie podzieliłby się tą wiedzą z nią poranny wiatr, być może delikatna wieczorna mżawka, albo pędząca w rzece woda. Właśnie - woda. Pamięta ją doskonale. Jej chłodny i ostry smak na języku, szum, kiedy uderzała o brzeg i pięknie mieniące się w świetle kamyki, ozdabiające dno. Pamięta, choć jak rzez mgłę. Skąd te szczegóły? Nachodzą ją nocą, kiedy zamknie powieki i pozwoli się objąć Morfeuszowi, zatapiając się w Krainie Snów. Jedynie stąd może wyciągać jakiekolwiek skrawki wspomnień. Wspomnień, których niestety nie jest w stanie poukładać chronologicznie. Być może ten dźwięczny śmiech należał do kogoś z jej rodziny, a być może po prostu w pewnym momencie towarzyszył jej w podróży. Nie wie jak daleko udało jej się zajść dotychczas. Być może po prostu w nieszczęśliwym zbiegu zdarzeń zgubiła się gdzieś niedaleko i nie wiedząc dlaczego nikt nie mógł jej znaleźć, a te pędzące przed siebie łapki przygnały ją właśnie tutaj. A może jednak przeszła wiele kilometrów, choć zdawałoby się to niemożliwe do przeżycia dla tak niewiele wiedzącej o życiu istotki. Któraś z wersji na pewno jest prawdziwa. Ciężko tylko zweryfikować, która jest tą właściwą, gdy dla maleństwa minuty zamieniają się w godziny, a milion kroków może być zaledwie kilkunastoma.
II. Gracz
1. Skąd dowiedziałeś/łaś się o forum? Z innej strony e spisem forum
2. Czy to Twoja pierwsza postać na tego typu forum? [Tak/Nie] Nope
3. Dlaczego chcesz do Nas dołączyć? Już od jakiegoś czasu chodził mi po głowie powrót do grania w PBFy, więc po dłuższej przerwie dobrze byłoby coś z tym zrobić, obecny nadmiar wolnego czasu jest tym bardziej motywujący.
[b]I. Postać[/b]
1. [b]Imię:[/b] Leotie, co z indiańskiego oznacza 'kwiaty preriowe'
2. [b]Płeć:[/b] Wadera
3. [b]Wiek:[/b] Szczenię
4. [b]Opis wyglądu:[/b] Malutka, jasna, puchata kulka. To z pewnością pierwsze co wyłapują oczy. Dopiero po chwili, gdy skupić się na szczegółach, ujrzeć można niewielką główkę z krótką kufą, zakończoną drobnym, brązowym noskiem. Zaraz za nim, gdyby tak tylko spojrzeć na wprost, chowają się olbrzymie brązowe oczy otulone długim wachlarzem ciemnych rzęs, które ozdobione słonecznymi promieniami wydają się mienić delikatnym złotem, ba! nawet wpadają jakoby w odcienie czerwieni. Można by tak w nie patrzeć, może nawet w nieskończoność gdyby chwila potem uwagi nie odwracały nienaturalnie duże uszy. Skąd ta dysproporcja? Przecież to dopiero maluch, tutaj jeszcze wszystko się kształtuje, a co gorsza wzrost rządzi się własnymi prawami. Dalej już nie ma co się doszukiwać, pod płachtą beżowego, gęstego puchu kryje się drobne, jednak szczenięco nieporadne ciałko. Wszystko na swoim miejscu - łapy cztery, ogon na szczęście jeden, pokolorowane gdzieniegdzie przez Matkę Naturę białymi i brązowymi znaczeniami. Mruży niepewnie te swoje oczyska, kręci nosem i otwiera pyszczek w długim ziewnięciu pokazując światu rząd śnieżnobiałych, malutkich i ostrych ząbków, które dopiero będą musiały ustąpić miejsca tym właściwym. Po dwóch mlaśnięciach niepewnie podnosi się na łapki i otrzepuje długie futro z kurzu, dopiero wtedy widać jakie to faktycznie drobne i kruche stworzenie. Nic dziwnego, przecież ma jeszcze czas by wyrosnąć na pełnoprawną wilczycę z krwi i kości.
5. [b]Charakter:[/b] Co można powiedzieć o charakterze szczeniaka? Mimo przeszłości, - choć krótkiej - której nie pamięta jest wyjątkowo optymistycznym, energicznym i ciekawym świata maleństwem. We wszystkim widzi życie i kolory, których łapałaby jak najwięcej oczami i zamykała na klucz w główce. Cieszy ją przyroda, cieszą ją rośliny, małe stworzenia i te wielkie również - choć te wydają się być nieco straszniejsze, cieszy ją wiatr, znajduje spokój w ciemnym, rozgwieżdżonym niebie. Chce chodzić, biegać, turlać się wśród wysokich traw i kwiatów, przede wszystkim iść przed siebie i chłonąć wszystko co najlepsze świat mógłby jej zaoferować. Niestety kroczy po cienkiej granicy uczuć i emocji, które nie bardzo rozumie. Nie wie dlaczego zdarza się, że najdą ją smutki, nie rozumie dlaczego w pewnym momencie zostaje w niej jedynie obojętność. Prawdopodobnie wszystko obiega wokół podłoża psychicznego, które w tym szczenięcym rozumku dzięki procesom obronnym wizualizuje sobie jako trzy siebie, jakby podzielone na części, a ona jest tym co je splata. W środku główki zalążek rozwijającego się silnego, upartego charakteru, który chciałby stawiać na swoim. Rozchwianego, z pewnością niegdyś podatnego na impulsy i emocje, które prawdopodobnie niełatwo będzie okiełznać.
6. [b]Historia:[/b] Jaka jest jej historia? Niestety sama tego nie wie. Gdyby tylko umiały mówić, pewnie podzieliłby się tą wiedzą z nią poranny wiatr, być może delikatna wieczorna mżawka, albo pędząca w rzece woda. Właśnie - woda. Pamięta ją doskonale. Jej chłodny i ostry smak na języku, szum, kiedy uderzała o brzeg i pięknie mieniące się w świetle kamyki, ozdabiające dno. Pamięta, choć jak rzez mgłę. Skąd te szczegóły? Nachodzą ją nocą, kiedy zamknie powieki i pozwoli się objąć Morfeuszowi, zatapiając się w Krainie Snów. Jedynie stąd może wyciągać jakiekolwiek skrawki wspomnień. Wspomnień, których niestety nie jest w stanie poukładać chronologicznie. Być może ten dźwięczny śmiech należał do kogoś z jej rodziny, a być może po prostu w pewnym momencie towarzyszył jej w podróży. Nie wie jak daleko udało jej się zajść dotychczas. Być może po prostu w nieszczęśliwym zbiegu zdarzeń zgubiła się gdzieś niedaleko i nie wiedząc dlaczego nikt nie mógł jej znaleźć, a te pędzące przed siebie łapki przygnały ją właśnie tutaj. A może jednak przeszła wiele kilometrów, choć zdawałoby się to niemożliwe do przeżycia dla tak niewiele wiedzącej o życiu istotki. Któraś z wersji na pewno jest prawdziwa. Ciężko tylko zweryfikować, która jest tą właściwą, gdy dla maleństwa minuty zamieniają się w godziny, a milion kroków może być zaledwie kilkunastoma.
[b]II. Gracz[/b]
1. [b]Skąd dowiedziałeś/łaś się o forum?[/b] Z innej strony e spisem forum
2. [b]Czy to Twoja pierwsza postać na tego typu forum?[/b] [Tak/Nie] Nope
3. [b]Dlaczego chcesz do Nas dołączyć?[/b] Już od jakiegoś czasu chodził mi po głowie powrót do grania w PBFy, więc po dłuższej przerwie dobrze byłoby coś z tym zrobić, obecny nadmiar wolnego czasu jest tym bardziej motywujący.